wtorek, 29 listopada 2011

Owen - Owen (2001)












7.5

Im dłużej słucham debiutanckiego albumu Mike’a Kinselli sygnowanego już nazwą Owen tym bardziej nabieram przekonania, że nie jest to muzyka o jakiej powinno się pisać. Owen – Owen (2001) to bowiem rzecz dla najbardziej rozleniwionych, rozlazłych i rozmemłanych romantyków pod słońcem. Jeśli to granie ci się podoba to znaczy, że jesteś jednym z nich. Jeżeli rzeczywiście jesteś to poza słuchaniem (bo ono wchodzi samo) nie powinno ci się chcieć robić z tym nic więcej.

Kiedyś kolega – szalikowiec pop punkowych i punk rockowych brzmień pochwalił mi się, że słuchał płyty American Football. Zaciekawiony spytałem go „no i jak?”, a on na to, że „lanie wody jak chuj”. Na pierwszej i jedynej płycie rzeczonego zespołu młodszy Kinsella po kilku latach pozostawania w cieniu brata (Cap’N Jazz, Joan Of Arc) nagle zamanifestował posiadanie najzupełniej własnej artystycznej tożsamośći i to dalece odbiegającej od tej Timowej. O ile Timmy zawsze mógł liczyć na powodzenia u kobiet niestabilnych psychicznie tak Mike okazał się spokojnym chłopakiem z gitarą, piszącym ciepłe kompozycje, letnimi wieczorami mamiącym dziewczęta na werandzie. Zarówno EP’ka jak i cały krążek tej krótko egzystującej grupy cieszą się dziś zasłużonym uznaniem. Po nim jasne stało się kto za co odpowiadał choćby na dwóch pierwszych albumach JOA. Było tam gdzieś jeszcze wcześniej niezłe The One Up Downstairs, ale już chwilę później lider przedsięwzięcia ruszył w solo.

Jako pierwszy rezultat tego posunięcia powstała płyta emanująca urokiem porównywalnym do wydawnictwa AF z 1999 roku. Pierwszy akapit recenzji należy oczywiście potraktować z przyrużeniem oka. W istocie „Owen” pomimo sennego, być może trochę nużącego klimatu stanowi piękne ponad pół godziny harmonijnego wyciszenia. Melodia w „Declaration Of Incompetence” urzeka starannością i zauważalnie włożonym w nią uczuciem. Nie ona jedna zresztą, ale ta akurat przypominająca „Expo 86” DCFC, które ujrzało światło dwa lata później moje serce przekuwa na wylot. Świetne jest „Place To Go” niczego sobie „Most Nights”. Słabość mam również nie ukrywam do „Dead Men Don’t Lie” czyli skróconej, wzbogaconej o wokal wersji „Accidentally” spod indeksu czwartego. To akurat idealny przykład jak operując kilkoma zaledwie słówkami tekstu osiągnąć mocarny efekt.

Na koniec padają zdania dla omawianego artysty coś jakby znaczące. „If you go, you should know. Should you lose your way. I’ll be staying at home.”. Kto krążek Owena z 2006 roku zna, ten pewnie już wie, że najlepsze albumy powstają właśnie kiedy Mike Kinsella pozostaje w domu.

poniedziałek, 28 listopada 2011

Sonic Youth - Sonic Youth EP (1982)












6

Za oknem wichura, zawieja, chyba pada deszcz. Nie wiem dokładnie, zasłoniłem już firanki, założyłem słuchawki, nie powinienem nic widzieć ani słyszeć. Siedzę sobie w ciepłym pokoju akademika, dookoła mocne ściany i dach. W takich chwilach zazwyczaj nabieram ochoty na oglądanie horrorów, czytanie upiornych opowiadań lub słuchanie niepokojącej muzyki.

Nowy Jork, pierwsza połowa lat 80’tych. Doskonałe miejsce i czas dla młodych, niespokojnych artystów, punkowców poszukujących nowych rozwiązań albo awangardowych świrów. Tu napotykamy grupkę osób „grających inaczej”. Pod szyldem małej wytwórni przyjaciela (Glenn Branca) właśnie wydali pierwszy fragment własnej twórczości. Nieśmiałe, debiutanckie podrygi, pięć kawałków skąpanych w no wave’owym mroku. Najpierw „The Burning Spear” jako swoista wizytówka. Pesymistyczne gitary, wywołujący ciarki na plecach bas, szamańska perkusja, wokale w których nie znajdzie się ani cienia melodii. Witamy serdecznie. „The Good And The Bad” to siedmiominutowa, instrumentalna esencja. Moi faworyci pojawiają się jednak w chwili następnej pod trójką i czwórką. Martwe disco „I Don’t Want To Push It” oraz inicjalne wokalne partie Ranaldo i Kim Gordon w „I Dreamed I Dream”. Lee od początku poetycko subtelny, przyszła pani Moore niemiłosiernie głosem uwodząca. Końcóweczkę wieńczy Thurstonowe, średnio zajmujące „She Is Not Alone”.

I to by było na tyle wieczoru z lekkim dreszczykiem. Krążek szybko się kończy (słuchałem ze 3 razy pod rząd), a wczesnym rankiem zajęcia z GOJPU z panią Jasińską i to nie w NYC, a w Siedlcach w województwie mazowieckim. EP’ka na szóstkę, bo słucha się nieźle jako zapowiedzi rzeczy doprawdy niesłychanych od tych samych ludzi w przyszłości.



niedziela, 27 listopada 2011

Cursive - Mama I'm Swollen (2009)












8

O „Mama I’m Swollen” zdarzyło mi się pisać dwa razy. Najpierw w długiej recenzji dla pewnego nieistniejącego już serwisu (7/10), następnie w podsumowaniu roku 2009 również dla niego. Opinie zmieniały się, a ta pierwsza na dzień dzisiejszy jest najmniej aktualna. Mimo to po drobnym retuszu wciąż utożsamiam się z ¾ pierwszego tekstu i całością drugiego.

1

„In The Now” to jakby post-scriptum po punkujących kawałkach lat poprzednich. Szybkie tempo, intrygująca przebojowość i klimat potęgowany przez zgrzyty gitary. W tekście mamy zaledwie cztery powtarzane w kółko linijki, ale wynagradza to przeznakomity fragment pod koniec z nagłym zahamowaniem prędkości słowami „repeat, repeat repeat!”.

„From The Hips” udostępniono w internecie na długo przed premierą płyty. Najpewniej pierwszy singiel. Spokojny, przyjemny równie przylepny jak poprzednik. W połowie drugiej minuty za sprawą perkusji robi się nieco żywiej, ale ładniutka melodia nie daje za wygraną. Naprawdę fajna piosenka. „I Couldn’t Love You” brzmi poprawnie. Nie ma zbytnio o czym mówić. Nadal mamy do czynienia z ułożonym albumem. Na nic słabszego Kasher i spółka nie mogli sobie pozwolić. Z niego rodzi się klimatyczny „Donkeys”. Zabójcza jest ta pozytywka nadająca dziecięco-klaustrofobicznego nastroju. Ta pieśń jako jedyna prawie sięga urokiem ballad rodem z „The Ugly Organ”.

W „Caveman” świetną melodię budują za pomocą specyficznie brzmiących klawiszy. Te dwa kawałki umiejętnie wkręcają w klimat. „We’re Going To Hell” jest już w nim umoczony po uszy. Tu też daje o sobie znać „organiczna” atmosfera. W „Let Me Up” da się słyszeć kościelne organy, Tim powtarza tytuł utworu, jest trochę gitary i trąbki. Utwór powoli dochodzi do wrzenia zakończonego wybuchem wokalnym i instrumentalnym. Kolejne „let me up” brzmią już jak płaczliwa prośba a chwilę później tytułowe słowa zostają potężnie wypowiedziane wraz z podniosłością orkiestrowego aranżu. Tym razem bardziej jak groźba…

Najdłuższa w zestawie „What Have I Done” kończąca szósty album Cursive jest na szczęście tworem całkiem konkretnym. Opowieścią o mężczyźnie, który zaszyty w motelu w El Paso wyżala się oraz wspomina dotychczasowe jałowe życie („I spent the best years of my life/Waiting on the best years of my life”). Dźwięk nieźle łączy się z tekstem. Strukturalnie przypomina „Bad Sects” z „Happy Hollow” oraz „Staying Alive” kończące „Ugly Organ”. Rozpaczliwe „What Have I Done? What Have I Done?” przy ostatnich mocnych dźwiękach (ten sam zabieg co dwie piosenki wcześniej) pozostawiają bohatera dramatu gdy sztuka dobiega końca.

Album za nami. Wnioski? Nie ma ani wiolonczeli ani dużego udziału ledwie słyszalnych dęciaków. Jest klimat, ale niesamowita dynamika gdzieś się ulotniła. Nie ulega wątpliwości, że legendarna kreatywność Kashera nieco oklapła. Teksty nie wypadają tak zacnie jak dawniej bo choć znajdzie się takie "The world was built on ego, It was built on slaves/The world was built on a tickle, Between our legs" a i banały Tim potrafi wyśpiewać przekonująco ("don’t tell me what you want cause I don’t wanna know") przebłysków talentu w tej kwestii doznajemy zbyt rzadko. Nie ma jednak mowy o ogromnym rozczarowaniu. Początkowe przesłuchania mogły wprawdzie budzić poważny niepokój, ale „Mama I’m Swollen” prędko ukazało swoich kilka wcale nie oczywistych walorów. Nie wiem czy się cieszyć, że jest dobrze czy żałować, że jest tylko dobrze. Najpewniej wybiorę i jedno i drugie. Płytę przyjmuje choć nie zadowala mnie ona w pełni. Odliczanie do następnej już rozpoczęte.

*

5. Cursive – Mama I’m Swollen (z podsumowania 2009)

Najbardziej niedoceniony z recenzowanych przeze mnie albumów i dowód na to jak łatwo można pomylić się względem muzyki. Nie żebym opisywał go kilka miesięcy wcześniej bez zastanowienia i po łebku, ale nawet jeśli wtedy poświęciłem „Mamie” naprawdę sporą ilość odsłuchów to i tak było za mało. Czas okazał się decydujący. Fakt, że to płyta po jaką sięgałem w 2009 zdecydowanie najczęściej, świadczy sam za siebie. To wciąż Kasher w pełni artystycznych sił, skierowany jedynie w zupełnie inne rejony niż na "Happy Hollow". Ostatecznie stwierdzam, iż nie ma tu ani jednej piosenki rozczarowującej. Każda daje coś od siebie w zupełnie inny sposób. Wymiatające „In The Now”, nieprzyzwoita przylepność „From The Hips” czy prosta przyjemność ze słuchania „I Couldn’t Love You”. Można tak wymieniać jedną po drugiej. „Donkeys” wprowadza w głęboki, nieco koszmarny klimat. „Caveman” ucieka od niego żwawszym, porywającym tempem. Z kolei „We’re Going To Hell” na dobre wciąga w nastrojowe bagno. Nie pierwszy już raz muszę oddać pokłon tekściarstwu Tima. Ono jest silnikiem dla dziesiątkowego „Mama I’m Satan”. Poprowadzonego mrocznymi linijkami prosto do burzliwego, chaotycznego zakończenia. Rozszalałe trąbki, dęciaki i żarliwie skandowane „I cast you out! I cast you out! I drag you out!” wyrzucają mnie z butów. Sam finał w postaci „What Have I Done” zasługuje na miano najbardziej elektryzującego closera roku. Od zdołowanego początku do wyładowującego frustracje, przeogromnie dramatycznego zakończenia. Czyżby muzyczna auto-terapia kompozytora? Skoro tak to Kasherowi trzeba życzyć aby swoje smuty nadal przelewał na albumy tak głębokie, doskonałe i paradoksalnie bardzo chwytliwe.

Guided By Voices - Forever Since Breakfast EP (1986)












5.5

Guided By Voices na swojej pierwszej płycie/EP’ce nie byli jeszcze nawet lo-fi. Można powiedzieć, że przez wzgląd na pewne okoliczności byli „indie”, ale tak naprawdę to grali najzwyczajniejsze w świecie, klasyczne rockowe piosenki. Ściślej mówiąc siedem piosenek trwających w sumie 23 minuty. Osoby spragnione powalających brzmień, wypasionych gitar, pokręconych rytmów nie mają tu czego szukać. „Forever Since Breakfast” to w zasadzie rzecz wyłącznie dla tych, którzy już wcześniej z jakiegoś powodu polubili Roberta Pollarda i ekipę. Songwritting Boba jest bowiem jak najbardziej rozpoznawalny, ogólne różnice to tak naprawdę szczegóły. Nieco młodszy głos, utwory nagrane w profesjonalnym studiu (później i tak do niego wrócą), brak jeszcze przebłysków geniuszu, każdy kawałek trwający około 3 minut, choć wiadomo, że oni lubią krócej. I tak jak ktoś już napisał, to typowy, całkiem miły dla ucha koledżowy rock z lat 80’tych bardzo w stylu R.E.M (najbardziej „She Wants To Know”). Jeśli ktoś podobnie jak ja ma czasem odpały na słuchanie nudnego, gitarowego, NIEALTERNATYWNEGO rocka to po EP’kę niech sobie sięgnie. Podejrzewam, że świetnie sprawdzi się w warunkach samochodowych.



I hope you know that all of these girls are a lot like you
Cry indigo tears and fall on your knees to the fountain of youth