poniedziałek, 28 stycznia 2013

Fountains Of Wayne - Utopia Parkway (1999)













9

Płyta zbyt grzeczna i ułożona by spodobać się fanom niepokornego indie, a zarazem za mało wpasowująca się w gusta mas by odnieść sukces komercyjny. W 1999 roku na Fountains Of Wayne obraził się między innymi Pitchfork, wystawiając notę niemal o połowę niższą od tej przyznanej poprzedniemu krążkowi Nowojorczyków. Troszkę dalej posunęło się szefostwo Atlantic Records, które ze względu na niedostateczną sprzedaż albumu zwyczajnie wyrzuciło zespół z wytwórni.

Nieodgadnionymi prawami rządzi się przemysł muzyczny. Dla mnie na przykład „Utopia Parkway” brzmi jak płyta w stu procentach przebojowa, do grania w radiu. To niekoniecznie muzyka dla zagorzałych pasjonatów i zapaleńców, a klasyczny popowy krążek od góry do dołu wypełniony bezpośrednimi refrenami i przyjemnymi melodiami. W porównaniu do „Fountains Of Wayne” z 1996 roku można co prawda odnieść wrażenie, że chłopaki w ciągu trzech lat postarzeli się o jakieś trzydzieści, ale wbrew pozorom nie jest to zarzut. Nie ma już tryskania energicznymi hookami „Sink To The Bottom” i „Leave The Biker”. Uleciała młodzieńcza spontaniczność, prawie całkiem znikneły szybkie tempa i resztki gitarowego brudu. Tym razem mamy do czynienia z albumem stoicko spokojnym, nawet w bardziej dynamicznych momentach skrojonym tak by nie przyprawić nikogo o zawał. Można kręcić nosem, że to obrzydliwa ingerencja majorsa, który dążył do usilnego ugrzecznienia i uprzystępnienia płyty. Z drugiej strony trudno mi sobie wyobrazić jak niby miałaby ona brzmieć inaczej.

„Utopia Parkway” to już w mniejszym stopniu power pop, a w większym pop rock i to ten bardzo staroświecki. Granie oparte kliszach, w dużej mierze przedstawicieli gatunku z lat 70. Usłyszymy tu charakterystyczne harmonie, falsety, podśpiewywanie sialalalala. W świat sielankowych przedmieść elegancko wprowadza nagranie tytułowe. W singlowym „Red Dragon Tattoo” odbywamy wycieczkę na coney island. Bohater tatuuje sobie smoka aby zaimponować dziewczynie i wygląda trochę jak ten gość z grupy Korn... Z kolei śpiewający Chris Colingwood nie pierwszy raz imituje wokalnie Oasis w rytm prostej, szarpanej piosenki o obowiązkowo chwytliwym refrenie i całkiem fajnym tekście. Drugim kawałkiem użytym do reklamowania krążka stało się dwuipółminutowe „Denise”. Dość specyficzne połączenie mocnego, rockowego riffu z uroczą kiczowatością (oh do you do you?). Trzeci, zdaniem zespołu, ze strony wytwórni nie doczekał się ponoć wystarczającego zaangażowania w promocję, w czym należy upatrywać jedną z przyczyn klapy finansowej „Utopii”. I rzeczywiście, biorąc pod uwagę jak ładną, nastoletnio-serialową balladką jest "Troubled Times", dziwi fakt, iż nie osiągnęła ona popularności takiego chociażby "Time After Time".

Single singlami, ale album niemalże w całości składa się z rozkosznych, old-schoolowych perełek. Robią swoje odrealnione klawisze w „The Valley Of Malls”, romantyczna podniosłość „Prom Theme”  czy totalnie rozmarzony klimat „The Senator’s Daughter”, przy którym odpłynie każdy posiadający choć odrobinę wrażliwości. Być może pisałem o tym już kiedyś przy jakiejś okazji, ale songwriterska spółka Colingwood-Shlesinger w tworzeniu balladowych cudów nie ma sobie równych. Również lirycznie jest tu na czym zawiesić oko. Wspomnę chociażby o moim ulubionym „A Fine Day For A Parade” i linijce: „Clears up her head with bourbon, Cause beer is so suburban”. Te kompozycje w największym stopniu świadczą o wizerunku płyty, choć nie stanowią jej całości. Zdarzy się po drodze mniej udane, rock’n rollowe „Laser Show”, bliskie numerom z debiutu niezłe „Lost In Space” i podobne mu, ale już ciekawsze „It Must Be Summer”. Popowi, dociekliwi puryści z pewnością zwrócą uwagę na czystą zajebistość zwrotek „Amity Gardens” („the hum of the motor gave way to the tick tick ticking of the clock”).

Nie ma więc co płakać nad rozlanym mlekiem, które na dobrą sprawę wcale się nie rozlało... Do twarzy Fountains Of Wayne w barwach jakie przywdziali na „Utopia Parkway”.  Jeśli ktoś ceni sobie piosenkowość w nieskomplikowanej, niezmąconej formie, ten drugą płytę ekipy Chrisa Colingwooda docenić powinien w stopniu wysokim.   


czwartek, 24 stycznia 2013

Kiev Office - Zamenhofa (2013)













7

Coś pomiędzy albumem długogrającym, a kolekcją rarytasów. Właściwie bardziej opcja druga, ale nie do końca. Kiev Office nagrali właśnie trzeci krążek, który pod każdym względem wydaje się równie nieszufladkowalny jak oni sami.

Mniejsza zresztą o szczegóły. Po pierwsze, liczy się fakt, że dostajemy muzykę jakiej wcześniej nie słyszeliśmy. Po drugie, ta muzyka jest bardzo dobra co już wystarczy aby nie rozwodzić się nad innymi, mniej istotnymi kwestiami. Na wstępie w pas kłania się ostra przebojowość. „Jerzy Pilch” ze zwrotkami trochę przypominającymi Partię, chwytliwą gitarą, chórkiem, tekstem oraz przyjemnym zgrzytem w środku. „Ręce protestują znów” i nie pozwalają zmienić ścieżki. Dziesięć kawałków później trafia się nawet bardziej uzależniający „Uciekł w Niszę” gdzie Joanna Kucharska prostym „uuuu” w refrenie niczym Kim Deal podbija serca na amen. „Satelita” to próbka podobnego pop-rockowego hiciarstwa co „Własne Tajemnice” z pamiętnej miłoszowej EP’ki. Wszystkie trzy wspomniane piosenki mogłyby robić za single i ustawiać się w konkury z chyba największym do tej pory szlagierem Kiev Office czyli „Dwupłatowcami”.

Z „Bałtyk Nocą” emanuje taki klimat, że aż chciałoby się pojechac nad morze i pozbierać muszelki późną porą. Post-punkowym minimalizmem i mrokiem wybornie wciąga „Dance Through The End Of Night”. Gdzieś pomiędzy atmosferą, a przebojowością ustawiają się „Fallen In Love” i energetyczno-koszące „Laurel”.

Według podziału jaki tu sobie ustaliłem trzecią grupę stanowią typowo chałupnicze demówki. Takie z których można się pośmiać, a także czegoś mądrego dowiedzieć. Sprawdźcie „Archeologa” i „Reportaż”. Drugi polecam zwłaszcza studentom mającym do czynienia z przedmiotem zwanym gatunki literackie. Czysto zabawnie wypada autotjunowa zabawa „Uda Clinta Eastwooda” z jajcarskim tekstem. Daje radę akustyczne „Bernard i Borygo”. Żadnego z tych kawałków nie sposób wziąć na poważnie. Muzycznie nie są to na pewno żadne majstersztyki, ale... . Czasem dobrze wyluzować. 

Najbardziej podoba mi się to, że każdy kawałek ma tu swój charakter. Jeden jest gorszy, drugi lepszy, ale każdy zawsze JAKIŚ. Z Kiev Office moi drodzy nudzić się zwyczajnie nie da. Jako regularny album „Zamenhofa” wypada nieźle, jako zbiór odrzutów to robota niemal rewelacyjna. 


wtorek, 22 stycznia 2013

Dobre teksty i zwięzłe formy muzyczne - wywiad z GRABKIEM.


Rozmowa z jednym z ciekawszych twórców muzyki elektronicznej na polskiej scenie, Wojtkiem Grabkiem. O ostatniej płycie, twórczych wyzwaniach, trudnościach i tym co sprawia satysfakcję.














Dirty Boots: Jakie było największe wyzwanie czy też trudność z jaką spotkałeś się przy tworzeniu ostatniego krążka?
Grabek: Skondensowanie pomysłów w krótkie formy. Nie lubię stawiać sobie ograniczeń, a jednak postanowiłem właśnie tak podejść do drugiego albumu. Kosztowało mnie to wiele nerwów (śmiech).

DB: Co na „Duality” uważasz za swój największy postęp w stosunku do pierwszej płyty?
G: Druga płyta to miały być dobre teksty i krótkie, zwięzłe formy muzyczne. Uważam, że i to i to udało mi się to w 99 procentach. To dwa największe kroki w przód w stosunku do debiutu.

DB: Elektroniczne, neo-klasyczne i akustyczne elementy twoich kompozycji łączą się w bardzo ciekawie współgrające harmonie. Analizując je mam jednak wrażenie, że ułożenie podobnych dźwięków w tak gładką całość nie należy do rzeczy najprostszych. Miewałeś jakiekolwiek problemy z połączeniem wszystkiego w jeden zwarty utwór? Czy nie bywało czasem tak, że części składowe za żadne skarby nie chciały ze sobą „zagrać”?
G: Nie. Działam bardzo intuicyjnie i rzadko zastanawiam się nad całością utworu. Przychodzi mi do głowy pewien pomysł, po czym rozwijam go w tę lub we w tę – jeśli wszystko gra mi w głowie – zapisuję. A następnie dolepiam do niego kolejny kawałek. W końcu powstaje cały utwór. Myślę, że ogromną rolę odgrywa tu fakt, że nie znam się na kompozycji od strony formalnej. Pewnie podchodziłbym do tego zupełnie inaczej posiadając gruntowne, kompozytorskie wykształcenie.

DB: W naszym kraju nie ma raczej wielu wykonawców tworzących muzykę w stylistyce podobnej do GRABKA. Przy słuchaniu „Duality” mógłbym podać kilka skojarzeń z zagranicznymi twórcami (Max Richter czy S. Carey), jeśli chodzi o Polaków mam niestety pustkę w głowie. Znasz jakichś muzyków z nad Wisły, którym pod mniejszym lub wiekszym względem blisko do tego co tworzysz?
G: Bez bicia przyznaję się, że słucham bardzo mało muzyki. Te nazwiska, które tu przytoczyłeś w ogóle nic mi nie mówią. Podobało mi się porównanie mnie do Davida Lyncha, bo de facto emocjonalnie o wiele bliżej mi do branży filmowej niż muzycznej. Z polskich artystów… naprawdę nie wiem.

DB: Możemy przeczytać, że na albumie słychać „odniesienia do niemieckiego techno lat 1980 i 90tych”. Masz jakichś konkretnych artystów związanych z tym nurtem, którzy szczególnie wywarli wpływ na twoją muzykę?
G: To bardzo zabawne. Przed wydaniem płyty zrobiliśmy odsłuch zamknięty dla „grupy fokusowej”. Ktoś wtedy wyraził taką opinię. Spodobało mi się i wrzuciłem to do tekstu promocyjnego. Niektóre media to podchwyciły. Ale generalnie nie mam pojęcia, jakich artystów autor miał na myśli (śmiech). Ja sam powiedziałbym - Kraftwerk.

DB: Czy na kolejnej płycie (o ile można już cokolwiek o niej powiedzieć) również planujesz jakąś konceptualną warstwę tekstową, coś co ponownie złoży się na większą opowieść?
G: Właśnie zaczynam myśleć nad kolejnym albumem. Mam już kilka pomysłów, ale nie wiem jeszcze, który z nich przerobię na faktyczną płytę. Co do tekstów przychodzą w ostatniej chwili – czy ułożą się w koherentną całość – nie wiem. Za wsześnie na to.

DB: Skończył nam się właśnie rok 2012? Czego najlepiej słuchało Ci się w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy?
G: W aucie non stop słuchałem Sigur Ros „Takk”. Wielkie wrażenie zrobił na mnie Fink. Zainteresowałem się Skrillexem. A najwięcej słuchałem GRABKA – do znudzenia (śmiech).

DB: Jakieś cele i założenia związane z działalnością GRABKA na 2013?
G: Wydać kolejną płytę. Zagrać kilka koncertów. Pojechać w krótką trasę. Pojawić się na kilku festiwalach. Cieszyć się życiem.


piątek, 4 stycznia 2013

Najlepsze utwory 2012 część III


15. Spring Offensive – Worry, Fill My Heart
















Oh me oh my..., od paru już miesięcy zastanawiamy się na forum Furs czy tych kilku kolesi w zabawnych ciuchach to tylko kolejny przyzwoity band z U.K czy może jeden z najciekawszych i najbardziej ostatnio obiecujących. Jako, że z opcji pierwszej prędko przeszedłem do tej drugiej, pozwolę sobie szepnąć kilka ciepłych słów na temat „Worry, Fill My Heart”. Otóż, pozornie anemiczni panowie w zbyt ciasno związanych krawatach, pokorni pracownicy swoich biur i reprezentanci klasy średniej zgodnie z własnymi słowami okazują się osobnikami w rzeczywistości bardzo impulsywnymi. Na czele z wokalistą i perkusistą, którzy momentami wydają się tłumić w sobie napięcie i chyba cudem tylko powstrzymywać od wyjścia z siebie, rzucenia wszystkiego w cholerę i wpieprzenia przełożonemu dla poprawy samopoczucia. Oczywiście wszystko to pewnie tylko w głowie, bo Maybe tomorrow I'll go ahead and quit na końcu sugeruje raczej niezrealizowane rozważania niż autentycznie radykalną decyzję. Tak czy inaczej tekst jest rozkoszny i sprytnie scalony z podskórnie przekazującą emocje muzyką. Jeśli chodzi zaś o samo tylko wykorzystywanie rytmiki (zwłaszcza) i melodii jednocześnie to czołowka roku jak się patrzy. 



Ex-jednorożec poszedł w soul. W tym przypadku właściwie taki indie-pop-soul, ale nie szkodzi. Nick Thorburn wyciągnął pianino, skrzętnie opracował rytmiczno-melodyczną oprawę i gdzieś pomiędzy miłosnymi smętami zawarł na płycie ten jeden obłędnie chwytliwy numer.  Przy „Hallways” w ruch idą noga i ręka, zaczyna się też maniakalne stukanie w blat. Wiesz już, że przepadłeś kiedy teledyskowe szkielety proszą cię do tańca.


Dziwną, nieregularną i nie w pełni odpowiadającą mi konstrukcję posiada highlight ostatniego albumu Tame Impala. Początek jakby nie od początku, jakby skądś urwany, czysta piosenka dobiega końca po dwóch minutach, a retro-gitara przez kolejne cztery unosi się tonąc ostatecznie w przesterach i psychodelicznych odgłosach. Część piosenkowa jest doprawdy genialna, ta wydłużona solówkowa lekko drażni, bo mogło być lepiej, dajmy na to z drugą zwrotką. I wiecie na czym polega tu trik? Kiedy wokalista śpiewa I guess I’ll go and tell you just as soon as I get to the end of this song… to the eend of this song, to the end of this song… to the eeeeend… naprawdę wie, że przecież żadnego końca i początku na dobra sprawę tu nie ma. Może to tylko w mojej głowie, ale spróbujcie zapętlić.



12. Chromatics – Lady

Pan szuka pani, pani śpiewa jako pan. „Lady” brzmi niczym zakamuflowana, miejska samotność. Noc robi się co raz głębsza, a dyskotekowa melancholia przybiera dziś postać muzyki Chromatics.



11. Tanlines – All Of Me

Balearyczny indie pop oparty na soczystych niczym hiszpańskie pomarańcze hookach. Tego się słuchało latem. Tak smakuje przebojowość.


Out at elbows by the encore, But there’s a citadel inside, Where I’ll go and shape my heart like yours, As you shape yours like mine…

Dawniej wściekli post-hardcore’owcy i folkowi asceci nareszcie pokusili się o piosenkę noszącą znamiona przebojowości. Powiew nowego przyniósł Olbrzym z Cardiff o alabastrowych oczach. Tekstowe nawiązanie do słynnej mistyfikacji z 1869 roku, a zarazem część składowa dłuższej opowieści jaką stanowi „Ten Stories”. Kołysząco, lekko, niespodziewanie wpadająco w ucho.


Peanów do Skandynawów część druga. Adresatem tym razem fińskie Burning Hearts oraz ich dwujęzyczny, nadzwyczaj intrygujący singiel. Ta melodia, melodie raczej, bo pomysłów na nie mają co nie miara, głos kobiety imieniem Jessika i dbałość o każdy szczegół nie pozostawiają litości. Piosenka wkręca, nawiedza, nurtuje, wciąga w końcu jak bagno.



8.  Cloud Nothings – No Future, No Past


Nie żeby w głowie było mi jeszcze buntowanie się, ale naprawdę bardzo dobrze, że my, młodzi ludzie spędzający życie przed monitorami mamy jeszcze swoje hymny wkurwienia i frustracji. I nie mówię tu o jakichś Wipers czy Nirvanie, a zespołach rówieśnikach, dzielących w jakimś sensie podobne stany. Kiedy przychodzą i robią swoje współcześni nam panowie z Cloud Nothings jest to jakby zupełnie inna relacja prawda? Wystarczy jeden albo dwa kawałki, fortepianowe intro i pełne goryczy solidne darcie mordy. Mi pomaga, choć z nadciśnieniem lepiej uważać.



7. Cats On Fire – A Different Light

Wątpię czy zabrzmię specjalnie romantycznie, ale tego kawałka mógłbym słuchać do usranej śmierci. Zdradzę wam sekret trafiania w mój gust. Jeśli kapela pisze piosenkę, umieszcza w niej więcej niż sztukę fantastycznych melodii (z których jedna to takie „podskakujące” jangle-popowe cudeńko), ładnymi liniami wokalu też żongluje, a potem w kulminacji daje ZAJEBISTE klawiszowe coś na kształt solówki to ja zapominam nawet, że istnieje taka rzecz jak refren. And what happened after that must be seen in a different light. Nie ma innego wyjścia.


Trafia się raz na jakiś czas, średnio raz w roku, jeden niepozorny, nie wiadomo-skąd zespół, który na prostych patentach opiera tak zajebisty kawałek, że nucimy go potem do obrzydzenia. Tym razem trafiło na Swearin, zasłuchanych w Superchunku obrońców garażowo pop punkowych ideałów. „Here To Hear” to właśnie ich imponujący wytwór, czysta power popowa piosenkowość zamknięta w wakacyjnym wymiataniu. Następca „Fortune” i „Think I Wanna Die”.  




Everybody’s got a secret to hide… Zgadza się, dziś wszyscy po kryjomu kochamy panią z Chromatics. Kto jeszcze doznawał na deszczowym Offowym koncercie i przypomina go sobie słysząc roztańczony fragment od 1:39? Mokłem w namiocie, o dopchaniu się bliżej nie było mowy, a jednak było miło. I może nie zabiłbym żeby mieć jeszcze jedną okazję do pogibania się na żywo przy ich kawałkach, ale jeśli przypadkiem się tu znów pojawią... Wypatrujcie wychudzonego typa w koszuli pod sceną.  



















Forget the airport and cut my hair short
Eat cookies and cream from the store at the end of the street.

Chicagowskie Logan Square jako miejsce nieskończenie spontanicznej radości. The Cribs znów mają po 19 lat, grają buzzcocksowego pop punka i ubierają marzenia w zadziorne linijki tekstu. Spotkajmy się kiedy w Chi-town, koniecznie.



















Brian Fallon już tak chyba ma, że najpierw gada o łapaniu kompozytorskiej blokady, a potem pisze najlepsze kawałki w swojej karierze. Jeśli wierzyć słowom tego starego bajarza, „45” powstało w pięć minut. Słysząc ów kawałek nie trudno nawet taką wersję łyknąć.  Prosto jest, prawda, ale to właśnie prostota w najdoskonalszym wydaniu. Piosenka, która od pierwszych chwil eksploduje przyjazną energią i zdobywa sympatię szczerymi wersami po jakich w ciemno moglibyśmy chłopaków z Jersey rozpoznać. Singiel zwiastujący ostatnią płytę Gaslightów kojarzy mi się z młodością. Nie moją, nie ich, tak ogólnie, z życiem, wakacjami, noszeniem czyjegoś imienia w sercu. Nazwa Gaslight Anthem pomimo pewnych zmian, po pięciu latach wciąż symbolizuje to samo.


Żyjemy w dziwnych w czasach, w których pojęcie utworu wielkiego czy wybitnego całkiem straciło na znaczeniu. Nie chodzi wcale o to, że takie już nie powstają. Przeciwnie, być może jest ich nawet więcej niż kiedyś. Problem polega raczej na tym, iż w ogromnym przypływie dobrej muzyki wszystkiego jest aktualnie za dużo żeby poszczególną piosenkę dało się w ogóle uznać za takową. „Back To The Bolthole” w latach 90. mogłoby stać się klasyczną, rockową balladą. Dziś jest zaledwie jedną z wielu świetnych piosenek, ważną jedynie dla wąskich kręgów lub jednostek. A to, powiedzmy sobie szczerze na dłuższą metę nie znaczy nic. I jak ja mam w takim razie udowodnić, że to ten, a nie inny kawałek przebił w tym roku stawkę? Jakże fantastycznie byłoby umiejętnie przekazać, iż to akurat te zwrotki śpiewane powoli przez Ryana, przykryte delikatnie garażowym brudem Albiniego i ten stadionowo wręcz rozkwitający refren pozostawiają w tyle wszystko co słyszałem w tym roku. Dziwne, ale to akurat u nich słyszę gitarowy, autentyczny kunszt. Cribsi w przepięknym stylu połączyli klasyczną, w żadnym wypadku nie obskórną rockerkę z popowo-piosenkowym elementem. Jest kompozycja, są emocje, których koncertową intensywnośc mogę sobie jedynie wyobrazić, ale kiedy słyszę wypruwającego zapewne żyły Jarmana śpiewającego Just try to think it’s the one thing, That makes it all worthwhile, That I, one day will dieeee. odnoszę wrażenie, że nawet jeśli jest to najwyżej JEDEN Z WIELU udanych tegorocznych kawałków to każdy kto postawił na nich kreskę i nie dał kilku szans nowemu albumowi traci właśnie bardzo wiele. 



W Nebrasce bez zmian. Cursive ciągle miecie, Tim Kasher opowiada swoje historie z jednakowym zacięciem. Bez reszty wciąga ta o kotku i myszce, o Cassiusie i jego zagadkowym, złowrogim bliźniaku. Opowieść jak u Kinga albo nawet Poego (Kill the demon, kill the doppelganger) w bardzo ładnie dopasowanej muzycznej oprawie. Sugestywna skradanka nabierająca po drodze prędkości zwieńczona wybuchowym finałem. Trochę reminiscencja „The Ugly Organ”, ale naprawdę coś osadzone w stylu odpowiednim tylko dla albumu „I Am Gemini”. Wiele dobrego przyniósł nam rok 2012 czego dowodem ta lista. „The Cat And Mouse” ląduje na jej szczycie, bo to tę piosenkę wśród góry wspaniałości zakatowałem najmocniej i nie mam ku temu żadnych wątpliwości. A gdyby jednak jakieś się pojawiły? Przesłucham jeszcze raz albo dziesięć. W końcu it doesn’t hurt to be double sure.