Garść utworów (rok 2000)

Cursive - Making Friends and Acquaintances

Łamiący serce fragment “Domestiki”, krótkiego, ale niewątpliwie ważnego dla Cursive albumu, na którego warstwę tekstową znaczący wpływ wywarło rozstanie Tima Kashera z żoną. W „Making Friends…” nie doświadczymy wściekłości i pasji zauważalnej jeszcze w kilku wcześniejszych utworach ( „The Martyr”, „Shallow Means Deep Ends”). Doskonale odczuwalna jest tu za to swoista rezygnacja oraz podkreślony pięknym wiodącym motywem klawiszy smutek. No i to przejmujące it was nice to meet you… na końcu. 

Mahogany – Chance

Za sprawą dwóch krążków wydanych w latach 2000 i 2006 Mahogany roszczą sobie pretensje do bycia jednym z ciekawszych dream popowych składów ubiegłej dekady. „The Dream Of A Modern Day” i jej o 6 lat młodsza siostra to zresztą materiał na znacznie dłuższe opowiadanie. Tymczasem „Chance” uprzejmie oferuje fragmencik wachlarza możliwości brooklyńczyków, przy okazji jakby antycypując Asobi Seksu. 

 


Idlewild – Actually It’s Darkness

Ewidentna radość grania, energia ledwie powstrzymywana w zwrotkach i spontanicznie uwolniona w refrenie. You shed a shade of shyness… to pewnie najbardziej Oasis'owy wers niewyśpiewany przez żadnego z braci Galagherów. 


Flogging Molly – Devil’s Dancefloor 

Niezrównany Dave King i ekipa w jednym ze swoich sztandarowych numerów czyli kopiący zady celtycki folk-punk w wykonaniu nowojorczyków o irlandzkich korzeniach. 

Destroyer – In Dreams

To musiał być naprawdę kapitalny rok dla Dana Bejara. Wyśmienity solowy „Thief” i Pornographersowe „Mass Romantic” . Z tego pierwszego zawsze urzeka mnie kompozycja nr 10, której podstawę stanowi słodka i ckliwa, do bólu urocza klawiszowa melodia.


The Clientele – Reflections After Jane 

Poranek, motyle z pozłacanymi skrzydełkami, czerwone słońce, robotnicy na moście, bezsenność, jej włosy tak ciemne w deszczu. A w słowniku angielsko-polskim wyskakuje mi zdanie „pójdźmy na spacer”.  


















Hefner – The Greedy Ugly People

Podczas gdy Belle And Sebastian powracali ze średnio przyjętym “Fold Your Hands Child, You Walk Like A Peasant”, londyński Hefner zaprezentował publice świetne „We Love The City” . W “The Greedy Ugly People”, jednym z jego licznych rarytasów, łatwo odczytać naczelną inspirację kwartetu. Wyssany z tygrysim mlekiem, zwiewny sposób prowadzenia piosenki, nie narzucające się trąbki, stonowanie i elegancja. Po ledwie kilku latach istnienia ci klasyczni bohaterowie drugiego planu pozostawili po sobie mocne dziedzictwo w postaci czterech dobrych płyt, kilku EP’ek oraz kilkunastu singli. 


Samiam – Mud Hill 

Na pierwszych albumach Samiam szybki melodyjny punk zacierał się momentami z intrygującym emo-core’em. Jeszcze lepiej było na kompozycyjnie ciekawszym, zawierającym dłuższe utwory „Billy” . I choć „Clumsy” oraz „You Are Freaking Me Out” przyniosły grupie z Berkeley większą popularność, to jak łatwo się domyśleć, brzmiały już nieco mniej fajnie. W nową dekadę Samiam weszli za sprawą „Astray”. Promujący go teledyskiem „Mudd Hill” to kawałek solidnego indie rocka. Emocjonalny, rozpoznawalny styl Jasona Beebouta nabiera dojrzalszej barwy. Introspektywne melodie Brogana i Loobkoffa przeradzają się w rozmyślne gitarowe uderzenia wysuwając przesłanie: „Nie gramy już punka, nie mamy energii sprzed dziesięciu lat, ale wciąż możemy was mile zaskoczyć”.

 

Badly Drawn Boy – Disillusion

Trzeci singiel z debiutanckiej i ponoć najlepszej płyty singer-songwritera, którego cechami rozpoznawczymi stały się broda i czapka. Może to nie „Once Around The Block”, ale funkowy riff gitary, na którym ta piosenka płynie determinuje kończyny i ciało do ruchów, o które sam posiadający by siebie nie podejrzewał. 

Dillinger Four – Last Communion 

Istny walec pop punkowego, ultra-energetycznego grania z potężnym brzmieniem czego się da i dwoma niepokornymi wokalami, jakby na każdym kroku walczącymi o prawo bytu.

 

The Dandy Warhols – Horse Pills

In your Itsy-Bitsy Teeny-Weenie Riding-Up-Your-Butt bikini, Keeping on the heels, cause you're sagging just a teeny Yeah Kick it Yo, bitch Word That's right Bust Uh Huh Yeah Pills Pills Pills Pills Pills Pills Pills Pills Pills Pills Pills 

Death Cab For Cutie – Scientist Studies 

Czyż nie takie DCFC zawsze zdobywało nasze dusze? Klasyczne indie rockowe brzdąkanie miłych, przytulnych melodii, jeszcze opierających się o Built To Spill, ale z klimatem odpowiednim już wyłącznie dla nich. Do refleksyjnego posłuchania letnim wieczorem spędzanym samotnie (albo i nie) w domu. Niepoprawnie rozromantyzowane granie inteligentnych panów w okularach, z krótkim, acz treściwym uderzeniem na końcu.

Sleater-Kinney – You’re No Rock’N Roll Fun

Chwali się “You’re No Rock’N Roll Fun” sympatyczna piosenkowa prostota. Nawet jeśli potencjał tych trzech pań sięga o wiele, wiele wyżej (cokolwiek z „Call The Doctor” czy któryś z koszących fragmentów „One Beat” ) to i tak Sleater-Kinney w wydaniu chwytliwym i singlowym jest o dwie klasy fajniejsze niż większość zespołów usiłujących robić to w ten sposób.

The Living End - Roll On

Australijski odpowiednik Green Day. Z większą porcją rock’n rolla, energii i przynajmniej równie zaraźliwymi melodiami, czego demonstracją jest na przykład "Roll On".


Elliott – Shallow Like Your Breath 

Rok 2000 zastał dawne emo na totalnym wymarciu. Choć jeszcze w drugiej połowie lat 90. druga fala miała się doskonale, wkrótce po tym na scenie dokonał się niemal całkowity rozłam. Twórcy „U.S Songs” ruszyli drogą wielu, dystansując się od DIY-owskich zasad i standardowego emo-stylu. Nowofalowe syntezatory, bogatsze brzmienie, doskonała produkcja. „Shallow Like Your Breath” fenomenalnie przedstawia wizerunek grupy Elliott z albumu „False Cathedrals”. Wyciszony, harmonijny pejzaż przez kilka dobrych minut po cichu ewoluuje w drodze do epickiego, melodramatycznego finału, zestawionego z chłopięcym wokalem Chrisa Higdona. Kruchość i potęga w jednym.

Avey Tare & Panda Bear – Penny Dreadfuls

Zrozumienie wrażliwości Dave’a Portnera na zawsze pozostanie poza moim zasięgiem. Pisanie specyficznych tekstów, przedstawianych z zaskakującego punktu widzenia to jeszcze nic. Ale wyrażenie się przez nie w tak poruszający sposób?! Słuchając magicznego „Penny Dreafuls” - wzruszającego fortepianu i ośmiominutowych poczynań szepczącego, zawodzącego, aż w końcu krzyczącego (you leave my boy aloooone!) Aveya odczuwamy jego przedziwną autentyczność. Paradoksalną realność przeżywanych emocji w zupełnie odrealnionym brzmieniowo świecie jaki tu wraz z Pandą stworzyli.


The Sea And Cake – All The Photos

Przypadek tego utworu przypomina mi jak wielka część mojej ulubionej muzyki powstała w Chicago, Illinois. Nie było chyba roku, w którym jakiś artysta stamtąd nie uraczył nas doskonałym wydawnictwem. Z takiego pochodzi też „All The Photos”. Zwiewność nad lekkościami i delikatność nad eterycznością. Dźwięki rozpływające się w słuchawkach i temu podobne sprawy.

 

Pedro The Lion - Eye On The Finish Line

Tu z kolei mamy sytuację podobną do wczesnego Death Cab For Cutie. W kreśleniu wciągających romantycznych ballad Dave Bazan był bowiem swojego czasu zawodnikiem podobnie uzdolnionym, co Ben Gibbard. W „Eye On The Finish Line” Pedro The Lion schodzą dodatkowo w pesymistyczne rejony „Goldheart Mountaintop Queen Directory” Guided By Voices, czym wcale nie umniejszają uroku kompozycji.


Kid Dynamite – Got A Minute? 

Kawałki przekraczające próg trzeciej minuty dla Kid Dynamite bywały prawdziwą rzadkością. Rozwodzenie się nad czymś co zwykliśmy nazywać „kompozycją” najwyraźniej nie leżało w ich gestii. W minucie błyskawicznego, melodyjnego nawalania ci bohaterowie kalifornijskiego h-c zwykle zawierali swą zwięzłą muzyczną wypowiedź. Got a Minute? Pytanie retoryczne.

  

The New Pornographers – The Fake Headlines 

Miało być “Jackie”, ale na YouTube nie było przyzwoitej wersji, a „Letter For An Occupant” to oczywistość, że aż wstyd. Dlatego też tym razem wystawiam kawałek samotnie może nie oszałamiający, ale bez wątpienia znacząco budujący zbiorczą power popową potęgę „Mass Romantic”.