2010-2014: punk & emo (piosenki) - miejsca 10-1
Muzycznym melodramatem pod tytułem „Rory” Foxing zdeklasowali konkurencję w sposób spektakularny. Przejmująca kompozycja uknuta przez grupę z St. Louis satysfakcjonowałoby w pełni już dzięki pomyślnej próbie skrajnego poruszenia wrażliwości słuchacza. Główną rolę w osiągnięciu tego celu odegrał rozchwiany wokalnie Conor Murphy artykułujący na przestrzeni kolejnych sekund coraz dosadniej i pewniej, choć przy tym znajdujący się jakby nieustannie na skraju, kanalizujący w końcu napięcie za sprawą niszczycielsko wykrzyczanego zapytania: So why don't you love me back? Dodatkowym atutem jest tu również nieco oryginalniejsza forma. Nawet jeśli pogrążony w smutku fortepian oraz zbierające ostatki po finalnym lamencie lidera kapeli trąbki sporadycznie już się w emo zdarzały, zbawienną świeżość, słyszalną zwłaszcza w porównaniu do innych propozycji z tego gatunku, utwór zawdzięcza właśnie ich obecności.
Foxing - Bloodhound
Free Throw - Two Beers In
It takes worried man to sing a worried song. Piąty utwór z „Fire Works” jawi się wypełnioną bezsilnością opowieścią o niedoli artysty, bazującą na autentycznych doświadczeniach lidera The Saint Catherines Hugo Mudie'ego. Pomimo wszechobecnego rozczarowania, czającego się z każdego kąta nawet tu zauważalne jest jednak światełko nadziei zaakcentowane we fragmencie skandowanym przez wyborne gang-wokale na końcu piosenki. Moment wyjścia z mroku nie oznacza przy tym bynajmniej totalnego happy endu, a nieśmiałą szansę na nawiązanie porozumienia. “Chub-E & Hank III/Vimont Stories Part II” to zarazem desperacka punk rockowa piguła. Szorstki orgcore z gorzkimi partiami gitarowymi i wspomnianym już fenomenalnym rozwiązaniem kompozycji.
The Saint Catherines - We Used To Be In Love
None More Black - Mr. Artistic
Klimatycznie opowiadana przez Tima Kashera historia o „kotku i myszce”, Cassiusie i jego złowrogim bliźniaku Pollocku wciąga bez reszty. Dzięki tematyce oraz misternie wysmakowanej aranżacji można się tu poczuć trochę jak w nowelce z dreszczykiem. „The Cat And Mouse” złowieszczo zaprasza, intrygująco nabiera prędkości, po czym dobiega końca za sprawą wybuchowego finału (Kill the demon, kill the doppelganger!). Odrobina teatralności nie kłóci się przy tym z niebywałą chwytliwością i totalnie zgrabną konstrukcją.
Cursive - The Sun And The Moon
The Good Life - Everybody
„Sorry Bro” to dowód błyskotliwości swoich twórców na tyle błyskawicznie się dokonujący, że trudno mi nawet bez oszołomienia przekazać dalej wrażenie związane z jego słuchaniem. Rzecz chyba w relacji pomiędzy muzyką a tekstem, czy inaczej mówiąc - w efekcie artykułowania inteligentnych linijek podczas rozgrywania punkowego wymiatacza. Na kapitalny rezultat składa się zarówno to, co Sean Bonnette do nas mówi, jak i sposób tego spektakularnego mówienia, czyli nic innego jak trójakordowa forma utworu. Swoista synergia implikująca siłę rażenia. Ot, cała tajemnica.
Andrew Jackson Jihad - Zombie By The Cranberries By Andrew Jackson Jihad
Wingnut Dishwashers Union - Never Trust A Man (Who Plays Guitar)
Bohaterowie dzisiejszego punk rocka w sposób niemal wybitny pokazywali jak z porażek wywodzić największe psychiczne zwycięstwa. Jak od utraty własnego poczucia wartości przechodzić przez stan akceptacji pewnych rzeczy do całkowitego oswobodzenia. Kluczowa linijka: You will always be a loser pojawia się w „No Future Part Three: Escape From No Future” całe trzydzieści razy i odśpiewywana jest przez zespół w stylu niewątpliwie triumfalnym, ale jeszcze ważniejsze jawi się tu być może dopowiedzenie Patricka Sticklesa – And that’s okay na końcu utworu. Pocieszenie i zapewnienie. Śmiertelnie proste, ale zarazem magiczne. Słabego ogniwa nie znajdziemy również w warstwie muzycznej opartej na sekwencji: markotność i stagnacja-niechlujne zwrotki-ekstatyczna końcówka.
Titus Andronicus - In A Big City
Cheap Girls - Gone All Summer
Za pomocą „Time Tables” można właściwie objaśnić klimat sceny amerykańskiego melodic punku w pierwszych latach drugiej dekady XXI wieku. Ten kto rozumie specyficzną wrażliwość towarzyszącą przełomowym nagraniom Polar Bear Club z 2006 r. czy Gaslight Anthem z 2007 instynktownie pojmie zapewne dlaczego na wysokości 2010 The Menzingers, właśnie w tym kawałku wycisnęli esencję. Mamy tu historię totalnego rozczarowania i sprawy przegranej. Obezwładniającą intensywność grania, melodyjne zagrywki i rozgniatający na miazgę refren. Przede wszystkim chyba jednak wprowadzający do gatunku nową jakość wokal Grega Barnetta, który w zawrotnym tempie wyrzuca z siebie rozżalone wrzaski i piosenkowe zaśpiewy (I’ll give you a dollar for another ride hoooome), a także wykorzystuje swą dziwną, nieco melodramatyczną*, choć bardzo pociągającą manierę, mocniej wyeksponowaną później w wielu innych utworach. „Time Tables” należy w zasadzie do tej samej szufladki co „Leather Jacket”, „Constant Headache” czy „Beach Community” Joyce Manor. To opowieść o niefortunnym zakochaniu filtrowana przez punk rockową oczyszczającą wściekłość. Ekstatyczny wyraz kilku różnych, nakładających się na siebie doznań.
Któż inny potrafiłby lepiej zaaplikować wyważoną podniosłość klawiszy, zjawiskowość gitarowych partii, perkusyjnych przejść i wysmakowanego dramatyzmu niż wiecznie samodoskonaląca się grupa z New Brunswick? „No Answers” to kompozycja precyzyjnie skonstruowana oraz dograna na ostatni guzik przez każdego z muzyków. Technicznie mamy się nad czym rozpływać, ale przecież decydujący jest i tak potencjał do poruszania i oddziaływania na odbiorcę. Zwłaszcza w fantastycznej końcówce, gdzie pięknie zaakcentowany smutek ponownie okazuje się wartością nadrzędną, prowadzącą do powstania momentu, jaki pozostaje w pamięci na długo.
Thursday - Past And Future Ruins
Sunny Day Real Estate - Lipton Witch
Touche Amore na wysokości “Parting The Sea Between Brightness And Me” niektórzy poznawali ponoć za pośrednictwem Dirty Boots, co dla mnie jawi się wyjątkową nobilitacją zważywszy na to, jak “dużymi zawodnikami” sceny post-hc/hardcore/emo/punk kapela stała się dzięki dwóm ostatnim albumom. Grupa pod dowództwem Jeremy’ego Bolma już w 89 sekundach "Tilde" - definitywnej punk rockowej petardy zamanifestowała swoją nietuzinkowość. Refleksyjna melodia na początek, następnie naładowany emocjami wokal, pasjonujące gitary i bezlitosna perkusja. We wszystkim tym wściekłość i nadzieja. W ciągu 1,5 minuty maksymalnie zaangażowanego grania stali się najbardziej zagłuszającym hałasem, jaki słyszeliśmy.
Touche Amore - Home Away From Here
Defeater - Dear Father
Wykrzykiwanie braterskich deklaracji przy pomocy zbiorowych męskich wokali stało się jednym z najbardziej zauważalnych motywów współczesnego amerykańskiego punk rocka. Rewelacyjną egzemplifikacją tego stanu rzeczy jest skandowana na wysokości 1:27 kulminacja „Everybody That You Love”. Sprawia ona, iż pierwsza, już bezbłędna, część utworu zostaje jednak bezwzględnie przebita przez dalszy ciąg. Ważne jest również, że pada tu mądry wniosek na temat przyjaźni: All the people I love the best, Are starting to get frustrated with my being a mess, And the people I kind of hate are always impressed. Wokół niego właśnie wydaje się być zbudowana cała ta doszczętnie zakręcona piosenka, towarzysząca dziwnej historii o znalezieniu się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie.
Bomb The Music Industry - Everybody That Loves You
Laura Stevenson And The Cans - Master Of Art
Utwór kończący debiut Joyce Manor uznaję za najważniejszą chwilę okołopunkowego grania ostatnich 5 lat z dwóch powodów. Pierwszym jest oczywiście fakt, iż „Constant Headache” jawi się numerem piekielnie dobrym, zawierającym niezłe melodie i wyrazisty refren, łatwo budującym ze słuchaczem więź. Drugi to pewna symbolika. Piosenka chłopaków z Torrance ucieleśnia ducha nowego punk rocka, w którym nieskrywana wrażliwość czy emocjonalna refleksja odgrywają ogromną rolę. Fenomen Joyce’ów można zademonstrować na przykładzie refrenu. Barry Johnson wkracza w niego potężny i rozgoryczony. Wychodzi natomiast zrezygnowany i pokonany: You hang me up unfinished, With the better part of me no longer mine. Na tym polega właśnie cała sztuczka. Uczuciowa przegrana staje się tematem zasługującym na wyniesienie do rangi hymnu, gdyż w niej zawiera się najintensywniejsze przeżycie i najczystsza autentyczność. A w punk rocku zawsze chodziło przecież głównie o to drugie.
Joyce Manor - Beach Community
Summer Vacation - Tiffany Sucks
spis treści
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz