„Wyspa Niemożliwości” to dla ostatniej płyty 3moonboys prawdziwa wisienka na torcie. Utwór krótki, raczej niepozorny, odstający od reszty, ale zdecydowanie najbardziej intrygujący. Czasem nie trzeba wiele - dwie i pół minuty, kobiecy wokal, skromna melodia i automatyczny rytm perkusyjny. Tym, co w „Wyspie…” bierze znienacka jest jednak rodzące się na styku wszystkich tych składników poczucie ulotności, może tęsknoty? Trochę wynikające z walorów muzycznych, trochę z tekstowych, ale bez wątpienia wprawiające słuchającego w jakąś autentyczną zadumę, czyniące z tej kompozycji dużo więcej niż tylko kolejny albumowy closer.
Tytułowe, trwające ponad 9 minut, nagranie z albumu Bartosza Kruczyńskiego podpisanego tym razem jako Pejzaż to słuchowisko barwne i zajmujące. „Ostatni Dzień Lata” imponuje pod względem bogactwa wątków, tekstur, trafnie dobranych i dopasowanych części układanki. Słyszymy tu wszystko, co tak zatytułowana kompozycja powinna w sobie mieć. Melancholię związaną ze zbliżającym się końcem najcieplejszej pory roku, będącym zresztą popularnym symbolem rozstania, ale też okraszoną śpiewem ptaków radość, świadczącą o tym, że dopóki się ten wyjątkowy moment nie skończył, to przecież wciąż wypada się nim cieszyć. Taki stan rzeczy potwierdzają również jakby zupełnie kontrastujące wokalne sample: „Fala zalewa ląd głuchy i niemy, Barwy wietrzeją, a wszystko dlatego, Że się rozstajemy…” z „Jednego Rozstania” Liliany Urbańskiej oraz „Halo, dzień dobry, to ja. Co zrobimy z tak pięknie rozpoczętą miłością?” z „Paru Pytań” Andrzeja Dąbrowskiego. Krańcowość miesza się tu z trwaniem, pogodna romantyczność z niepewnością, a klasyka polskiej piosenki ze szkołą samplingu The Avalanches. Trudno szukać w tym roku pośród rodzimej muzyki równie zjawiskowej konstrukcji.
Nie ma w „Face The Fire” fragmentów zbędnych, zimna i odhumanizowana synthpopowość singla Boy Harsher absorbuje bowiem na pełnej długości. Przyznam jednak bez bicia, że czekam tu zawsze przede wszystkim na 2:34, kiedy na prawie minutę do utworu wkracza motyw iście hipnotyczny i intrygujący, zagadkowy i pociągająco niebezpieczny. Jeden z tych, za które, jak to mówią, warto dać się pokroić, przemieniający bardzo dobrą kompozycję amerykańskiego duetu w coś jakby trochę więcej.
“Nightshade”, czyli główny motyw płyty o tym samym tytule, może przywodzić na myśl muzyczne tematy rodem ze starych detektywistycznych filmów. O potencjale tego skromnego bibliotekowego fragmentu niech świadczy choćby fakt, że jego wariacje stanowią blisko połowę czasu albumu Hampshire & Foat i tego rodzaju eksploatacja nie jest tam w żadnym razie pomysłem chybionym. Klawisze, struny, tajemniczość, sposób, w jaki motyw się rozwija i dyskretnie drąży. Opadanie na niego kolejnych drobnych wątków i niedosyt, który pozostawia kończąc się. Wszystko to czyni z „Nightshade” niespełna dwuminutową, koronkowo uknutą intrygę.
Kiedy Stephen mówi, my słuchamy. A w „Middle America” ex-lider Pavement, jak zresztą zazwyczaj, do powiedzenia ma sporo ciekawego. Najlepsze piosenki Malkmusa to te, w których błyskotliwe gadulstwo pokrywa się z piosenkowymi walorami i jak pewnie można się już domyślać singlowi ze „Sparkle Hard” nie brakuje żadnej z tych rzeczy. Dałoby się tu wręcz ułożyć jakiś mały top momentów kawałka, takich jak arcymelodyjnie wpadające w rym linijki pierwszego refrenu: Crush me back to where I belong, Hold me down there anchor strong, Fill me up 'til I overflow, In the wintertime, In the wintertime…, pre-chorusowy falset: to groooow czy którakolwiek z kunsztownych lirycznie pięciu zwrotek. 
Watching life on rewind, too divine to define in one line. Z grubsza rzecz biorąc to właśnie robi Tom Scott w “Years Gone By”, opisując swoje dotychczasowe życie rok po roku i spoglądając na nie z perspektywy człowieka aktualnie trzydziestokilkuletniego. Poza lirycznym mistrzostwem jazz-rapowa kompozycja Avantdale Bowling Club raczy nas także olśniewającym saksofonowym wstępem i epilogiem oraz towarzyszącym wokalowi ciepłym backgroundem złożonym z partii fortepianu, perkusji i basu. Nie łatwo powiedzieć, kto płynie tu z większą gracją, raper czy zespół, ale nikt nie każe nam przecież tego rozstrzygać. Debiutancki singiel ABC to czysta klasa i elegancja oraz kolejna duma Nowej Zelandii, tym razem z kategorii całkiem nieoczekiwanej.
O tym, że z piosenkowymi instynktami jest u The New Tigers całkiem nie najgorzej mogliśmy się domyślać już przy okazji ich debiutanckiej „Self-Titled” płyty sprzed siedmiu lat. O ile jednak tam magia Finów ujawniała się jeszcze głównie pod osłoną estetyk, takich jak shoegaze czy neo-psychodelia, tak na nowszych wydawnictwach zespół z finlandzkiego Turku wydaje się coraz bardziej sprowadzać swoje kompozycje do postaci kojarzącej się z klasycznym popem. Trudno nie zwrócić uwagi choćby na nieco beachboysowski, organowy początek „Tuesday Night”, szybko chwycony pod rękę przez kołyszące klawisze, gitarę oraz kilka innych błyskotek i już po chwili porwany lekkimi jak piórko melodiami wokalnymi Valtteri’ego Virtanena. Do okolic trzech i pół minuty opener „Do Xao” zachowuje się jak przystało na przykładnie przebojowy, ale niegardzący smakowitym detalem singiel. Po upływie tego czasu proponuje zaś bonusowe i zdecydowanie opcjonalne do słuchania lanie wody, które mimo wszystko nie wpływa na ogólne, zbyt dobre do zepsucia wrażenie.
Miejsca 50-41
Miejsca 40-31
